Po powrocie Jezusa z krainy Gadareńczyków podeszli do Niego uczniowie Jana i zapytali: «Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?»

Jezus im rzekł: «Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki oblubieniec jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im oblubieńca, a wtedy będą pościć» (Z rozdz. 9 Ewangelii wg św. Łukasza)

Liturgia Słowa stawia nam dzisiaj pytanie o istotę Wielkiego Postu. Po co w ogóle go obchodzić?

Pamiętajmy, że ten okres liturgiczny, podobnie jak Adwent, ma dwie zasadnicze części. Pierwsza, która rozpoczyna się w Popielec i trwa aż do I Nieszporów 5. Niedzieli, poświęcona jest pokucie za grzechy. Część druga, która trwa od I Nieszporów 5. Niedzieli aż do Mszy Świętej Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek koncentruje się na tajemnicy Męki Pańskiej. Dobrze, abyśmy ten podział zapamiętali i w taki sposób kolejne dni Wielkiego Postu przeżywali: wpierw pokuta, potem cześć dla Męki Pana.

Dzisiejsze czytania liturgiczne: Iz 58, 1-9; Mt 9, 14-15

Prorok Izajasz skupia się na istocie postu, tej fundamentalnej praktyki pokutnej. Czytając uważnie jego słowa możemy zauważyć, że chodzi mu przede wszystkim o wyzwolenie się od zła i grzechu. Post jest owocny tylko wtedy, gdy wiąże się z miłością bliźniego. Wielką pokusą zawsze pozostaje w nas myślenie o pokucie jako próbie przekupienia Pana Boga: zrobię coś trudnego dla mnie, aby uśmierzyć Boży gniew. Nie o to jednak chodzi. Wielki Post to czas powrotu do domu; a skoro wracamy, to trzeba pojednać się z domownikami, naszymi bliźnimi. Tak zatem planujmy nasze wielkopostne praktyki, aby do tego celu pomogły nam dojść. Jezus w Ewangelii mówi nam, że post jest znakiem nieobecności Pana Młodego (czyli samego Jezusa). Ale pamiętajmy o tym, że jest on wówczas wołaniem o powrót Pana i błaganiem o jedność Kościoła.

Módlmy się zatem słowami dzisiejszej kolekty mszalnej:

Miłosierny Boże, wspomagaj swoją łaską rozpoczęte dzieła pokutne, * aby naszym zewnętrznym wyrzeczeniom towarzyszyła prawdziwa odnowa ducha. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, + który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

Szymon Hiżycki OSB | Pomiędzy grzechem a myślą