Rozpoczęliśmy grudzień, początek zimy i problemów z nią związanych. A dla wierzących to jeszcze i czas Adwentu – oczekiwania… A dla wszystkich – wspomnienie stanu wojennego, ogłoszonego 13 grudnia roku 1981. Oczywiście, dla młodszego pokolenia to już historia, ale w Polsce mamy talent do przeżywania dawnych faktów historycznych z emocjami, jakby to było wczoraj.

Np. spór między świętym Stanisławem a królem Bolesławem Śmiałym do dzisiaj niemal powoduje polemiki, w których uczestnicy przywołują wciąż nowe (!) fakty i snują własne hipotezy. Podobnie i ze stanem wojennym. Dostępne dokumenty są interpretowane rozmaicie, w zależności od tego, w czyich są rękach, a pozostali jeszcze przy życiu świadkowie mogą powiedzieć o wydarzeniach więcej, niż o ich przyczynach.

Jako świadek pośredni mogę przytoczyć słowa Księdza Prymasa Józefa Glempa: Przyszli do mnie ludzie z radykalnego skrzydła Solidarności i powiedzieli: Księże Prymasie, krew się poleje!”. – A kto Panom – spytałem – dał prawo szafowania polską krwią? A jednak krew się polała i to w okolicznościach, które wtedy trudno było przewidzieć. Jakiś rosyjski generała miał powiedzieć: Wykonaliśmy swoją robotę polskimi rękami…

Właśnie – uświadomiona (silniejsza!) mniejszość narzuciła swą władzę nieuświadomionej (słabszej) mniejszości.

Na Węgrzech w 1956 i w Czechosłowacji w 1968 siły dążące do zmiany, były słabsze od starego systemu. Trzeba było się uciec do pomocy z zewnątrz. Tak osiągnięte zwycięstwo nie okazało się jednak nietrwałe. Ostatecznie zwycięstwo należy zawsze do prawdy i wolności.

Felieton pochodzi z Dziennika Polskiego. O autorze: Leon Knabit OSB – ur. 26 grudnia 1929 roku w Bielsku Podlaskim, benedyktyn, w latach 2001-2002 przeor opactwa w Tyńcu, publicysta i autor książek. Jego blog został nagrodzony statuetką Blog Roku 2011 w kategorii „Profesjonalne”. W 2009 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

5 odpowiedzi

Fedora pisze:

5 grudnia 2018 o 20:22

Obecnie w kościołach codziennie , u Nas wieczorem odbywają się msze roratne , kiedyś za moich dziecięcych czasów tzw.roraty odbywały się w środę i sobotę , zawsze o zmroku ale rano.Wędrowaliśmy jako dzieci z zapalonymi gromnicami , lampionów takich pięknych wtedy nie było , i wtedy dopiero było urokliwie , ulice mniej oświetlone wtedy te płomienie oświetlały Nam drogę .Wchodziło się do ciemnego kościoła z tymi zapalonymi świecami , procesją z księdzem.Po mszy , nie opłacało się wracać do domu , tylko szliśmy bezpośrednio do szkoły na 8,00
Z czasów stanu wojennego pamiętam , zapełniony wtedy podczas rorat kościół , ludzie się naprawdę żarliwie modlili , mogłam chodzić wtedy ze starszymi dziećmi i ja bo byłam na urlopie macierzyńskim. Ponieważ urodziłam córkę poza miejscem naszego zameldowania , żeby jechać do szpitala poza naszą gminę mój mąż , żeby odebrać metrykę dziecka musiał starać się zezwolenie w urzędzie na wyjazd do innego powiatu. Dostał wtedy zwiększony limit na kartkach na mięso i inne zakupy z okazji urodzin dziecka, np. kartki na papierosy ponieważ nie palił to zamienił je na słodycze.Dzieci miały wtedy do oporu czekoladopodobnych smakołyków.

Odpowiedz
Józef pisze:

4 grudnia 2018 o 23:04

13 grudnia 1981 r.
Na ten dzień miałem zaplanowany chrzest jednej z córek na godz.13.Tradycyjnie rano włączam telewizor a tu zamiast teleranka – generał w ciemnych okularach ogłasza Stan Wojenny.
Wtedy nie bardzo rozumiałem co to oznacza,jaka wojna ,kto na nas napadł?
Ale po wysłuchaniu całego przemówienia trochę się uspokoiliśmy,tzn.możemy do kościoła jechać i ochrzcić córkę.
Pakujemy się do mojego Malucha tzn.ja żoną i chrzestni z małą na kolanach i jedziemy.
Moja wieś oddalona od miejskiego kościoła ok 3 km.Przed wjazdem do miasta 2 „Skoty” w rowie bo ślisko na drodze,marznący mokry śnieg.Na ulicach żywej duszy,ale kościół pełny,tylko ludzie jacyś za bardzo poważni.

Tak zapamiętałem ten wiekopomny dzień:
Brak teleranka,pogoda,że psa grzech na dwór wygonić i tych ludzi w kościele.
A córcia ,gdy się czasem awanturowała,to usprawiedliwiałem ją przed żoną.
Nie ma się czego dziwić,to wszystko przez ten Stan Wojenny.

O innych „atrakcjach” Stanu Wojennego nie będę się rozpisywał,bo kto to przeżył-wie.
Ale młodzieży nie polecam tej wypowiedzi:
„Oczywiście były tam (w czasie stanu wojennego) jakieś bijatyki, jakieś ścieżki zdrowia, ale generalnie jednak dochowano jakiejś kultury w tym całym zdarzeniu”.
Pozdrawiam serdecznie.

Odpowiedz
- anna z warmii pisze:
  
  9 grudnia 2018 o 00:29
  
  Jeśli kulturą można nazwać wciąganie nocą ojców i matek od dzieci rewizje i pałowani musi jest pan synem mundurowego oni tak to nazywali u uważają tak do dziś Powiedz to rodzinom górników z kopalni wujek
  
  Odpowiedz
  - Józef pisze:
    
    9 grudnia 2018 o 22:53
    
    Masz przed nosem klawiaturę komputera,to wygoogluj sobie autora tych słów.
    Ci co Stan Wojenny przeżyli wiedzą jaka to była „kultura”.
    Pozdrawiam.
    
    Odpowiedz
Hawranek pisze:

3 grudnia 2018 o 00:05

Pamiętam tę zimową, śnieżną i mroźną noc. Byłem wówczas w pracy na nocnej zmianie. Bardzo mnie zdziwiła duża ilość milicyjnych „nysek” krążących po pustych zaśnieżonych ulicach. Jeździły w pośpiechu jakby czegoś szukały. Dziwiły mnie milczące telefony i wrażenie że dzieje się coś co budzi niepokój. Gdy rano wróciłem do domu wszystko się wyjaśniło.
Radio nie działało, w telewizji podawano przemówienie Jaruzelskiego o ogłoszeniu stanu wojennego. Zaczął się ponury czas dla Polaków. Masz rację Ojcze Leonie to budzi w dalszym ciągu emocje i niechęć do ludzi którzy nam to zgotowali.

Odpowiedz