Mówi się, że jest wszystkiemu winna. Już dawno wygrała z faktami. Nawet zasiała niepodważalną wątpliwość, że tak naprawdę czystych faktów nigdy nie było – i nie ma. Istnieją tylko dzięki narracji, opakowane w nią, przez nią prezentowane, interpretowane i ostatecznie oceniane. Wystarczy popatrzeć na nasze codzienne życie i niesione przezeń nieporozumienia, zbyt szybko zmieniające się w konflikty. Te same wydarzenia widziane są zupełnie inaczej, rodzą myśli i obawy często tak daleko idące, że nie może to nie napełnić lękiem. Okazuje się, że zostajemy sami z naszymi zdolnościami – a raczej bezradnością tyleż komunikacyjną, co perswazyjną. Kto jest silniejszy – czyli, w praktyce, mniej wrażliwy, mniej słucha – narzuca swoją narrację, zapędzając nas „w kozi róg”. Nieraz potrzeba lat, ciężkiej traumy, mocnego zderzenia ze ścianą, aby się uwolnić.
O polityce nie ma co mówić, wszak skrzętnie zbiera i jeszcze zwielokrotnia wszelkie formy i konsekwencje narracyjnych patologii i przemocy. Aż strach spytać: czy narracja może być bez przemocy, delikatna, wyjaśniająca, pocieszająca, niosąca nadzieję? Pewnie każdy o niej marzy, ale w rzeczywistości – możemy być tylko świadkami, jej nieustannego osłabiania, molestowania – tak, iż ostatecznie sama odchodzi wybierając takie rozwiązanie jako alternatywę dla wcześniejszego czy późniejszego bycia elegancko i dyskretnie wyeliminowaną.
A nasze narracje, te o nas samych? Czy z nimi lepiej? Czy raczej nie są może i ostatnią formą schronienia przez bezwzględnym światem, raz po raz atakującym nas nagimi i brutalnymi faktami, bez żadnego przygotowania czy zabezpieczenia. Ile można!? Czy nie lepiej zamknąć oczy i po prostu samemu się pocieszać – skoro pocieszenie raczej nie przyjdzie od drugich, może jeszcze bardziej przestraszonych, albo po prostu już pozbawionych elementarnych odruchów współczucia.
Własna narracja przy zamkniętych oczach, zasilana wciąż tyloma wspomnieniami – ale i, niestety, ranami nie zawsze zabliźnionymi:
Gomer może wszak
zamknąć oczy
i
pocieszająco
mówić do siebie.
Lecz wszystkie żagle duszy
oblepia
brud
od praczasów.
Wciąż niewyschnięta,
wciąż niewypalona
mniszka jest.
Przegląda się
w kraterze [Wiersz nosi tytuł Wszystkie żagle duszy].
Czy tak ma być? Czy tak musi być? Dlaczego tyle rozmaitych osadów brudów czujemy jednak w sobie? Może nawet więcej, niż byśmy początkowo myśleli… Może tym więcej, im bardziej próbujemy stworzyć swoją narrację… Może zaczęliśmy zbyt późno? A może byliśmy zbyt otwarci i empatyczni, przez co pozwoliliśmy innym, początkowo zapewne nieświadomie, zabrudzić, zdemolować nasze wnętrze. Taka też może być ciemna moc słów i narracji – wsączająca się niepostrzeżenie, lecz konsekwentnie, dogłębnie, nieodwołalnie. Rozmaite formy osadów, zakurzenia, zarysowań, rozmazań – takich początkowo niewinnych: ot, tu i tam takie „chlapnięcie”, „dziabnięcie”, może nawet i „oplucie” albo i „zmieszanie z błotem”. Słowa nie są nigdy neutralne. Zawsze zostawiają ślad. Połączone w narrację – jednoznaczną, naszą, ale nie do końca uczciwą – może nawet naciąganą, manipulowaną – czynią wiele zła, od deformacji czy zniszczenia powierzchni, poprzez jej przebicie, aż do zamieszania i destrukcji w głębokich warstwach naszego życia i naszego „ja”. Konsekwencje można nosić przez wiele lat, nawet do śmierci. A często zaczynało się tak niewinnie…!
W powyższym kontekście lepiej zrozumieć szczególną troskę św. Benedykta o kulturę słowa – a raczej o dobre słowo, które, jak wiedział z praktyki, jest trudniejsze do osiągniecia niż milczenie. Jak pamiętamy, temu zagadnieniu poświęcony jest cały szósty rozdział Reguły, ale i siódmy, dziewiąty i jedenasty stopień pokory (RB 7, 51-54, 56-58, 60-61). Wśród narzędzi dobrych uczynków znajdujemy natomiast zalecenie, by „strzec ust swoich od złej i przewrotnej mowy” (RB 4, 51).
Jesteśmy więc skazani na narrację? Musimy wciąż mierzyć się z tym, co czujemy, śnimy w sercu o nas samych – a z tym czego się o nas dowiadujemy, i co może już przyjęliśmy za naszą narrację?
S. Hedwig (Silja Walter) OSB w wyżej cytowanym wierszu mówi o brudzie oblepiającym żagle duszy „od praczasów”. Czyli nie do końca są winni ludzie przygważdżający nas swoją narracją? Tak, ale wszystko zaczęło się wcześniej – także ich strategie. Wystarczy wspomnieć scenę grzechu pierworodnego z trzeciego rozdziału Księgi Rodzaju. Tam zaczyna się kariera narracji, która zaczyna dzielić – ludzi miedzy sobą, ale przede wszystkim ludzi od Boga – by ostatecznie wprowadzić trwająca do dzisiaj niedolę wygnania z raju.
Jeśli tak, to może lepiej nie igrać z narracją, nie próbować się za nią chować czy nią ratować? Może lepiej radykalnie zniwelować różnicę między nią, a tym, co czujemy, zwyczajnie ją rozbrajając – zanim zacznie broić i boleć? Wystarczy po prostu przyjąć propozycję św. Benedykta z w/w siódmego stopnia pokory – ze wszystkimi tego konsekwencjami: Siódmy stopień pokory: jeżeli mnich nie tylko ustami wyznaje, że jest najpodlejszy i najsłabszy ze wszystkich, lecz jest o tym również najgłębiej przekonany, upokarza się i mówi z Prorokiem: Ja zaś jestem robak, a nie człowiek, pośmiewisko ludzi i wzgarda pospólstwa; wywyższyłem się, zostałem upokorzony i zawstydzony (Ps 22[21],7; 88[87],16). A także na innym miejscu: Dobrze to dla mnie, że mnie poniżyłeś, bym się nauczył Twych ustaw (Ps 119[118],71) (RB 7, 51-54)
Po prostu chodzi o zanurzenie się – całkowicie i bezwarunkowe – w Bożej narracji: tej, którą jest Pan Jezus. Wcielone Słowo.
Bernard Sawicki OSB – absolwent Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie (teoria muzyki, fortepian). Od 1994 r. profes opactwa tynieckiego, gdzie w r. 2000 przyjął święcenia kapłańskie, a w latach 2005-2013 był opatem. Studiował teologię w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie oraz w Ateneum św. Anzelma w Rzymie, gdzie obecnie wykłada. Autor felietonów Selfie z Regułą. Benedyktyńskie motywy codzienności oraz innych publikacji.
Silja Walter © Paulusverlag, Einsiedeln
![DSC_4985A [640x480]](http://ps-po.pl/wp-content/uploads/2011/03/DSC_4985A-640x480.jpg)
![DSC_4257 [640x480]](http://ps-po.pl/wp-content/uploads/2011/05/DSC_4257-640x480-150x100.jpg)
![DSC_2710_1_2_3_4_5_6_7_8 [640x480]](http://ps-po.pl/wp-content/uploads/2011/06/DSC_2710_1_2_3_4_5_6_7_8-640x480.jpg)
![DSC_4252 [640x480]](http://ps-po.pl/wp-content/uploads/2011/04/DSC_4252-640x480-150x100.jpg)
![DSC_5352aa [640x480]](http://ps-po.pl/wp-content/uploads/2013/05/DSC_5352aa-640x480-150x100.jpg)
„… aby się uwolnić.”
Święta prawda :-)))
Dlatego jestem zdania, że wiara rzymsko – katolicka czyli „powszechna” jest elementem tego uwięzienia. Powinna wyzwalać, jak mówi Jezus ale tego nie robi. Jak zauważa autor, potrzebna jest trauma.
Smutne …
Prawda ?
„… dyskretnie wyeliminowaną.”
Oczywiście, że istnieje i nawet ma nazwę – prawdziwa miłość.
Bóg nadał jej status najcichszej i najłagodniejszej a więc by ją zobaczyć sam musisz stać się cichy (oczyścić umysł z hałasu).
Na tym polega … Zbawienie.
Cóż …
Drogę wyzwolenia znaleziono już kilka tysięcy lat temu – „prawda was wyzwoli”. Napisano też jak to osiągnąć „porzućcie wszystko”. Zostawiono nam nawet wolną wolę „jeśli nie porzucicie […] to nie możecie być …”.
Wystarczy wybrać …
Fakt jest taki że Jezus umarł na krzyżu i zmartwychwstał. Narracja zbędna. Uczył uczniów, odpuszczał grzechy, pouczał o Ojcu. To że żyjemy świadczy też o Ojcu że kocha nas. Jakoś Tak Tak Nie Nie się sprawdza.
Ładne mi fakty. Te o Jezusie
Jedyny fakt niezaprzeczalny, że twoje ciało umrze. Zjedzą go robaki. Takie tłuste larwy wejdą ci w oczodoły.
Nic nie zostanie z twojej o sobie narracji. Rozpłyną się się w niebyt konstrukcje tak usinie klecone i cementowane katolicką kosztowną nieprawdą. Konstrukcje pośmuertnego zachowania tego wszystkiego o czym sadzisz, że jesteś dziś. Twoich wspomnień myśli i przekonań, które bydują was dzisiaj. W waszym obrazie siebie, królicy. Joanno i Łukaszu, a kimże jesteście. To czym jesteście, rozwieje się z chwilą waszego za swkonsu już zgonu. Jak pierdnięcie w czasie churaganu. Urodziliście się i od pierwszej aekundy życia zaczwliście umierać. Starcy sprężyna w waszyn zegarze już rozkręcona i oszukują was że ktoś powtórnie ją nakręci. Nie kładzcie się spać. Bo rano bedzie o jeden dzień mniej. Kupcie krawiecki metr i na nim, nożycami, zwłok swych resztki życiem nasycenia odliczajcie.
Nie znaleźlizcie siebie? Was już tu nie ma. Nigdy nie było. Czy jest jaszcze jakoś Łukasz,Joanna i reszta królików pogrzebion przez trzyatu laty. Chwast tam rośnie, lub kamień leży a pod nim pruchnica.
To co według Ciebie Piotrze stanie się z Tobą po śmierci? A co z innymi np. katolikami? Reinkarnacja? Bycie zwierzątkiem, innym człowiekiem itd. ? Mi taka perspektywa odbiera chęć do życia.
W medytacji bez formy przestaje być tym kim byłem przez wiele swoich lat. Nie mam swoich wspomnień, ktore mnie budują i okeślają moje ja. Nie mam jakichkolwiek mysli. Też tych ktore okreslają mnie poprzez zdawało by się mój sposób myślenia. Nie ma czasu. Jest tylko swiadomość, ale nie swiadomość czegoś, lecz czysta. Nie da się tego opowiedzieć. Bo słowa nie mają tu odpowiednika. Nie jestem po wieloletnich praktykach przywiazany do swojego ja, takiego jak buduje ciebie. Mnie w takim sensie nie ma. Żyje bieracą chwilą. Nie odwołuje sie do przeszłosci, poza sytacjami oczywiscie koniecznymi, z ktorych dziś robię uzytek. Nie planuje przyszłosci, poza sytacjami oczywistymi. Na przyklad kiedy jutro bedę chciał iść do kina to dziś kupuje bilet, ale wcale nie jestem pewien, że nawet z tym kinem bedzie inaczej. A co do piero za miesiac rok, czy dekadę. Ogolnie jestem z tego stanu bardzo zadowolonu. Zyje mi się tak doskonale, pomimo wielu zwykłych ludzkich przeciwnosci, ktore staram się zwykle rozwiązać. Nie kombinuje zbyfnio bo mam bardzo proste i być może monotonne dla innych zycie. Takie jedynie ma dla mnie sens.
Medytacja rozwija u mnie zyczliwosć do istot i to kultywuje. Nawet scysje tu z katolikami są obrazem mojej zyczliwosci, bo wiem że to dobra droga i daje ją pod rozwagę waszym katolików nauczycielom.
Katolicy tu na forum, nkestety ich drażnie, ale bez tego jak sobie to teraz uswiadamiam, nauczyciele benedyktyni, nke mieli by pojecia jak trudna ich droga czeka. Te widoczne na forum katolickie zaciemnienia to w sumie dla prawdziwych katolickich nauczycieli poligon. Taki Zatorski coś wyklada i widzieć powinien, że wyklada, madrze ale bez skutecznie. Katolicy rozumienie mają umiejscowione w koleinach wyrobionych przez KRK od setek lat. To se Zatorski może mowić. Ja rozumiem, Koriolan też. No może i Maciej i ktoś jescze anonimowy. Ale nam jego nauki nie potrzebne. Sami damy sobie rady. Tyle żegłowami kiwamy i mowimy dobrze gada. Ale jak trafić do innych. Ja już nie mowie że doReprobusa czy Gorczycy, ale do Hawranka, by z diamentu wyszlifować brylant. Wprawdzie waska jest furta do nieba, ale robota Zatorskich by je trochę choć poszerzać.
Wracajac do mnie, to mnie mało co tu jest. To i umierać nie szkoda.
Tak naprawdę to życie mnie smieszy i zadziwia że takie nieprzebrane tłumy przemadrzałych głupców. Swiat to zbiorowisko kretynów. Co ja tu robie? Chyba musiwlem się zobowiazać pomagać.
A jeszcze pytałeś jak se zycie pozagrobowe wyobrazam. Powiem tak. Skoro nie wiem co bedzie za dwie godziny, skoro nie wiem co bedzie za trzy dni, i mało tym się zajmuje, to dopiero po smierci. Kuźwa, a co mnie to dziś obchodzi. Fajny film ogladam. Kupiłem se tiramisu i jem. I piszę do ciebie. Jak ci w czymś pomagam a mam nadzieje że tak, albo komuś jutro, to ta chwila teraz jest jescze przyjemnkejsza.
Ile lat medytowałeś i jaką techniką? Czy to czego doświadczasz to stan bliski tzw. oświeceniu? Znajomy znajomego był na górze Athos (teraz już na stałe i nie ma z nim kontaktu) opowiadał, że mnisi mają zdolności paranormalne (czytali mu w myślach ponoć)… Wiem, cieżko brać takie coś na poważnie. Czytałem taką książkę „Nieświęci Święci” tam też było opisane co „potrafią” starcy… Wierzyć się nie chce. Miałeś takie doświadczenia? Drugie zagadnienie: Co myślisz o Mszy Św. czy ma jakąś moc? Czy to tylko pusty rytuał? np. O Pio kochał Eucharystie i mówił o jej wielkiej mocy a wiadomo co „potrafił”. Jako dziecko zostałem uzdrowiony z choroby, nie byłem nawet tego świadomoy, wszedłem z mamą do kościoła i jakaś osoba powiedziła, że teraz osoba jest uzdrawiana z tego i z tego, nie byłem nawet tego świadomy a choroba zaburzenie znikło, dowiedziałem się o tym po wielu latach. Zawsze mnie nurtowały takie zjawiska i szukam ich wręcz by mieć jakieś potwierdzenie słuszności danej drogi. Ostatnie zagadnienie: tzw. ruch charyzmatyczny… Co to za zjawiska? Ludzie padają, śmieją się histerycznie, mówią „językami” z boku nawet nie wygląda to czasem „fajnie” czym jest to co tam działa według Ciebie? Pozdrawiam
Tak będzie jak mówisz bo prochem jesteśmy i w proch się obrucimy. Słowo ostatnie ma Bóg bo to wszystko jego zgodnie ze słowami Ojcze w ręce twoje oddaję ducha mego.
Bóg nie jest wrogiem
8 Ale tyś mówił do moich uszu,
słyszałem dźwięk twoich słów2:
9 „Czysty jestem, bez grzechu,
niewinny i nie mam zmazy.
10 A znalazł On u mnie niewierność,
za wroga3 mnie swego uważa.
11 Nogi me zakuł w kajdany,
baczy na każdy mój krok”4.
12 Tu nie masz słuszności – powiadam,
bo wyższy jest Bóg od człowieka5.
Bóg poucza w czasie snu
13 Czemu się z Nim spierałeś:
„Moje słowa są bez odpowiedzi?”6
14 Bóg raz się odzywa i drugi,
tylko się na to nie zważa.
15 7 We śnie i w nocnym widzeniu,
gdy spada sen na człowieka;
i w czasie drzemki na łóżku
16 otwiera On ludziom oczy,
przerażenie budzi w ich sercu8.
17 Chce odwieść człowieka od grzechu
i męża uwolnić od pychy,
18 uchronić duszę od grobu,
a życie – od ciosu dzidy.
Bóg upomina cierpieniem
19 Przez cierpienie nawraca na łożu
i udrękę w kościach nieustanną.
20 Kiedy posiłek już zbrzydnie
i smaczne pokarmy są wstrętne;
21 gdy ciało mu w oczach zanika
i nagie kości zostają,
22 jego dusza się zbliża do grobu,
a życie do miejsca umarłych.
Konieczny orędownik
23 Gdy ma on swego anioła,
obrońcę jednego z tysiąca,
co mu wyjaśni powinność;
24 zlituje się nad nim i prosi:
„Uwolnij od zejścia do grobu,
za niego okup9 znalazłem” –
Warunek wyzdrowienia
25 to wraca do dni młodości,
jak wtedy ciało ma rześkie,
26 błaga Boga10, a On się lituje,
radosne oblicze nań zwraca.
Przywrócono mu dawną prawość
27 i ludziom swym tak wyśpiewuje:
„Grzeszyłem, przewrotnie działałem,
nie oddał mi On według mej winy,
Bóg ratuje od śmierci
28 uwolnił od zejścia do grobu,
me życie raduje się światłem”.
29 Wszystko to dwa i trzy razy
Bóg czyni względem człowieka,
30 chcąc go uwolnić od grobu
i oświecić blaskiem żyjących.
31 Uważaj, Hiobie, i słuchaj,
lub milcz, a ja będę mówił.
32 Może chcesz coś powiedzieć?
Przemów, skargę twą przyjmę.
33 Czy nie chcesz? Przeto posłuchaj!
Milcz – ja cię nauczę mądrości».
Cod do Kości to nie ty pierwszy o tym mówisz. Wyglądaj pana.
Ożywienie wysuszonych kości
37
1 Potem spoczęła na mnie ręka Pana, i wyprowadził mnie On w duchu na zewnątrz, i postawił mnie pośród doliny. Była ona pełna kości. 2 I polecił mi, abym przeszedł dokoła nich, i oto było ich na obszarze doliny bardzo wiele. Były one zupełnie wyschłe. 3 I rzekł do mnie: «Synu człowieczy, czy kości te powrócą znowu do życia?» Odpowiedziałem: «Panie Boże, Ty to wiesz». 4 Wtedy rzekł On do mnie: «Prorokuj nad tymi kośćmi i mów do nich: „Wyschłe kości, słuchajcie słowa Pana!” 5 Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja wam daję ducha1 po to, abyście się stały żywe. 6 Chcę was otoczyć ścięgnami i sprawić, byście obrosły ciałem, i przybrać was w skórę, i dać wam ducha po to, abyście ożyły i poznały, że Ja jestem Pan». 7 I prorokowałem, jak mi było polecone, a gdym prorokował, oto powstał szum i trzask, i kości jedna po drugiej zbliżały się do siebie. 8 I patrzyłem, a oto powróciły ścięgna i wyrosło ciało, a skóra pokryła je z wierzchu, ale jeszcze nie było w nich ducha. 9 I powiedział On do mnie: «Prorokuj do ducha, prorokuj, o synu człowieczy, i mów do ducha: Tak powiada Pan Bóg: Z czterech wiatrów przybądź, duchu, i powiej po tych pobitych, aby ożyli». 10 Wtedy prorokowałem tak, jak mi nakazał, i duch wstąpił w nich, a ożyli i stanęli na nogach – wojsko bardzo, bardzo wielkie2. 11 I rzekł do mnie: «Synu człowieczy, kości te to cały dom Izraela. Oto mówią oni: „Wyschły kości nasze, minęła nadzieja nasza, już po nas”. 12 Dlatego prorokuj i mów do nich: Tak mówi Pan Bóg: Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, 13 i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. 14 Udzielę wam mego ducha po to, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam» – wyrocznia Pana Boga.
To prawda, wulgarność, przemądrzałość, rubaszność, hałaśliwość, prostactwo, słowna przemoc, kłamstwo, nie ma nic wspólnego z prostotą, cichością, skromnością, szczerą prostą, jasną, przejrzystą, nie narzucającą się, nie wywierającą nacisku.
Zaszczekaj wróbel!
To wyżej też do ciebie. Czy to spełnia twoje oczekiwania?
A ja ciebie lubie. Powiem wiecej. Jesteś bardzo tu potrzebny. Nie mnie ale benedyktynom. Wyraziste zaciemnienia dla poczatkujacych nauczycieli w cenie.
Dzieki ci przyjacielu, choć przykro mi że nie poszło po twojej myśli.
Chcialesz dowalić , a pomogłeś. – Pięknie, allleluja i do przodu, jak to mawia Rydzyk. Tylem do przodu